... [ یعد از یک ماه ] ...
من اکنون ایستاده ام و خود را می نگرم
که دارم از پس تکه ابرهای نمودین خویش سر می زنم .
طلوع خود را می نگرم
و خود را به نرمی و رضایت،
غرق لذت و امید ،
تسلیم او می کنم.
او که مرا می مکد
و من همچنان ساکت می مانم تا تمام شوم !
نسیم امید بر چهره ام می وزد و من،
در نشئه ی مطبوع نیست شدن هایم
غرقه در شکر و اشک
در انتظار آنم که از آن پر شوم
احساس می کنم که آن چه اکنون در من می جوشد،
سراپایم را فرا می گیرد ،
تمام « هستن » م را لبریز می کند.
همه ی لکه هایی را که از اثر انگشتان طبیعت
بر دیواره های « بودن» م مانده بود، می زداید.
مرا در خود می شوید.
دیگرم می سازد و من ،
گرم این لذت دردآمیز تولد خویش،
ساکت مانده ام.
اما نمی دانی !
این که در من فرا می رسد به عظمت همه ی این هستی است ،
چه می گویم ؟
به عظمت ابدیت است .
به عظمت مطلق است و به هراس بی کرانگی !
سنگینی آفرینش را دارد و جلال خدا را
و « بودن » من ،
این قفس تنگ و نا توان ،
گنجایش آن را ندارد .
احساس می کنم که در خود فرو می شکنم ،
نمی دانم چیست ؟ اما بی تابم .
« دکتر علی شریعتی »
--------------------------------------------------------------------------------
!!!◄ دوستانی که لطف می کنن و برای این کمترین پیام می ذارن ، خواهش می کنم موقع نوشتن آدرس وبلاگ نوشتن http:// قبل از www رو فراموش نکنن، چون متأسفانه محیط blogger جوریه که اگه آدرس به این صورت نوشته نشه لینک داده نمی شه ، دوستانی تو پست قبلی لطف کردن و پیام گذاشتن و من نمی دونم که آدرس وبلاگ این دوستان گلم چیه و برای همین نمی تونم برای عرض ادب خدمتشون برسم ، اگه آدرس رو کامل بنویسین ممنونتون می شم ...
من اکنون ایستاده ام و خود را می نگرم
که دارم از پس تکه ابرهای نمودین خویش سر می زنم .
طلوع خود را می نگرم
و خود را به نرمی و رضایت،
غرق لذت و امید ،
تسلیم او می کنم.
او که مرا می مکد
و من همچنان ساکت می مانم تا تمام شوم !
نسیم امید بر چهره ام می وزد و من،
در نشئه ی مطبوع نیست شدن هایم
غرقه در شکر و اشک
در انتظار آنم که از آن پر شوم
احساس می کنم که آن چه اکنون در من می جوشد،
سراپایم را فرا می گیرد ،
تمام « هستن » م را لبریز می کند.
همه ی لکه هایی را که از اثر انگشتان طبیعت
بر دیواره های « بودن» م مانده بود، می زداید.
مرا در خود می شوید.
دیگرم می سازد و من ،
گرم این لذت دردآمیز تولد خویش،
ساکت مانده ام.
اما نمی دانی !
این که در من فرا می رسد به عظمت همه ی این هستی است ،
چه می گویم ؟
به عظمت ابدیت است .
به عظمت مطلق است و به هراس بی کرانگی !
سنگینی آفرینش را دارد و جلال خدا را
و « بودن » من ،
این قفس تنگ و نا توان ،
گنجایش آن را ندارد .
احساس می کنم که در خود فرو می شکنم ،
نمی دانم چیست ؟ اما بی تابم .
« دکتر علی شریعتی »
--------------------------------------------------------------------------------
!!!◄ دوستانی که لطف می کنن و برای این کمترین پیام می ذارن ، خواهش می کنم موقع نوشتن آدرس وبلاگ نوشتن http:// قبل از www رو فراموش نکنن، چون متأسفانه محیط blogger جوریه که اگه آدرس به این صورت نوشته نشه لینک داده نمی شه ، دوستانی تو پست قبلی لطف کردن و پیام گذاشتن و من نمی دونم که آدرس وبلاگ این دوستان گلم چیه و برای همین نمی تونم برای عرض ادب خدمتشون برسم ، اگه آدرس رو کامل بنویسین ممنونتون می شم ...
Labels: گفتگوهای تنهایی
